حسن نیت در حقوق ایران

اجرای قانون بدون توجه به ویژگیهای روحی و شخصی افراد، به نتایجی ناعادلانه منجر میشود. اخلاق این روند را برنمیتابد و تعدیل خشکی قواعد حقوقی را توصیه میکند. هرچند بایدها هستها را بهرسمیت میشناسند، تغییر میدهند یاطرد میکنند، هستها نیز خود را بر بایدها تحمیل میکنند و آنها را تغییر میدهند. این کارکرد با جلوگیری از اجرای ناعادلانه قانون، همانند دریچه اطمینان، کارکرد مطلوب و عادلانه حقوق را تضمین میکند. حسننیت یکی از قواعد اخلاقی است که خود را بر حقوق تحمیل کرده است. حسننیت مفهومی کلی و انعطافپذیر است و در حقوق در معانی مختلف به کار رفته است. این اصل در حمایت از اشخاص دارای حسننیت، خشکی قواعد حقوقی را تعدیل و بایدها را اصلاح میکند. حسننیت مترادف جهل به عیب حقوقی است که شخص با جهل به آن، عملی را انجام میدهد، همچنین در قراردادها در معنای گفتار و رفتار صادقانه بهکار میرود. معنای نخست، خشکی قواعد حقوقی را در مورد متصرف دارای حسننیت تعدیل میسازد و مفهوم دوم در قراردادها، معیاری برای ارزیابی رفتار متعاملین ارایه میدهد.