پذیرش سخن مُدّعیِ بدون بیّنه با رویکردی به قاعده «کلّما لا یعلم الّا من قِبَل المدّعی، یقبل قوله فیه بلا بیّنه»

در مواردی سخن مدّعی، بر پایه قاعده ی «کلّما لا یعلم الّا من قبل المدّعی، یقبل قوله فیه بلا بیّنه» بدون نیاز به اقامه بیّنه، پذیرفته می شود به این معنا، هر چیزی که تنها به واسطه ی مدّعی دانسته می شود و از طرف او قابل اثبات می باشد، ادّعای وی در آن مورد بدون نیاز به بیّنه پذیرفته می شود. این قاعده مشهور در ابواب مختلف فقه مانند شرکت، نکاح، طلاق و زکات کاربرد دارد و ادله ای مانند روایات، بنای عقلا ، استقرا و تعلیل، اثبات کننده آنند. گاه نپذیرفتن سخن مدعی هرچند شاهدی نداشته باشد، مشکلاتی را به بار می آورد، مسایلی مانند زندانی شدن دایمی وی، ایجاد حرج و ضرر و مشقت های بسیار، تعطیل شدن احکام و گشوده ماندن پرونده ها و به نتیجه نرسیدن دعواها سبب می گردد که قانونگذار و شارع به ادعای مدعی ترتیب اثر دهد و سخن وی را بپذیرد.