قلمرو سازش‌نامه‌های مشمول کنوانسیون سنگاپور 2019 با مطالعه تطبیقی در حقوق ایران

سازش یا میانجی‌گری با توجه به اتکاء بر تراضی طرفین و اینکه نتیجه فرایند سازش یا سازش‌نامه، مطلوب طرفین دعواست، طریقی ویژه در حل‌وفصل اختلافات محسوب می­شود. کنوانسیون سنگاپور 2019 در خصوص سازش‌نامه‌های تجاری بین‌المللی، توسط سازمان ملل متحد به‌منظور ارتقای نهاد مذکور تنظیم شده ‌است. الحاق ایران به این کنوانسیون نقش موثری در رواج بیشتر میانجی‌گری در حقوق ایران خواهد داشت. از موضوعات مهم مطروحه در خصوص کنوانسیون سنگاپور، قلمرو اعمال معاهده مذکور است. سه خصیصه اصلی در سازش‌نامه منعقده میان طرفین باید وجود داشته باشد تا در محدوده اعمال این کنوانسیون قرار بگیرد که عبارت‌اند از: «انعقاد سازش‌نامه در اثر فرایند میانجی‌گری»، «وصف تجاری سازش‌نامه» و «وصف بین‌المللی سازش‌نامه». در مقاله حاضر سه مولفه مذکور تحلیل می‌شود و موضع حقوق ایران نیز در مورد آنها بیان می‌شود. پژوهش پیش‌رو، به این نتیجه نائل می‌آید که با توجه به فلسفه حمایت اجرایی کنوانسیون سنگاپور از سازش‌نامه‌ها و به‌منظور ارتقای جایگاه میانجی‌گری در میان روش‌های حل‌وفصل اختلافات، باید از معیارهای سه‌گانه مذکور، مفهوم موسعی ارائه کرد تا سازش‌نامه‌های بیشتری از حمایت اجرایی این مقررات بهره‌مند شوند.

The Scope of Settlement Agreements Covered by Singapore Convention 2019 With Comparative Study of Iranian Legal System

Conciliation or mediation is a specific way of resolving disputes because it bases on parties’ agreement and settlement agreement is satisfactory for both parties. The United Nations has promoted this way of dispute settlement by ratifying the Singapore Convention 2019 on Settlement Agreements Resulting from Mediation. Iran’s adhesion to the Convention is a positive step towards enhancing the status of mediation in Iranian legal system. One of the major issues raised in relation to the Singapore Convention is its scope. There must be three main features in a settlement agreement between the parties to fall within the scope of Convention: “Resulting from Mediation”, “Being international” and “Being commercial”. In the present article, the concept of these three elements is examined and Iranian law’s position on them is discussed. The conclusion of this article is that considering philosophy of the Singapore Convention’s enforcement regime for settlement agreements and to promote the status of mediation among dispute resolution methods, the abovementioned three criteria should be widely interpreted to provide more settlement agreements supported by the Convention.