مفهوم و مبانی قرارداد خودالزام‌گر و جایگاه آن در حقوق قراردادها

در دیدگاه سنتی، دولت تضمین‌کنندۀ انحصاری اجرای قرارداد قلمداد می‌شود، اما قرارداد خودالزام‌گر مبتنی بر نظم درون‌ساختاری و مکانیسم‌های پیش‌دستانۀ اجرای قرارداد را تضمین می‌کند، بی‌آنکه اجرای قرارداد نیازمند استفاده از نهادهای خارج از قرارداد باشد. چنین قراردادی مبتنی بر «کارکردگرایی حقوقی» و رویکرد روان‌شناسانه نسبت به حقوق قراردادها شکل گرفته است که با تبیین علل فرصت‌طلبی طرفین تلاش می‌کند از طریق افزایش هزینه‌های خروج از قرارداد و نظارت مبتنی بر مبادله، ضمانت اجرای موثر تعیین کند. این مقاله تلاشی است به‌منظور رفع ابهام از مفهوم قرارداد خودالزام‌گر، بررسی تئوری‌های توجیه‌کننده و زمینه‌های استفاده از آن در روابط قراردادی. می‌توان گفت گسترش چنین قراردادهایی مبتنی بر تمرکززدایی حقوقی مزایای فراوانی دارد، اما بهره‌مندی از این قالب نیازمند وجود شرایط و ملزوماتی است که فقدان آنها در ایران موجب شده استفاده از قرارداد خودالزام‌گر رواج چندانی نیابد و صرفاً به‌عنوان مکمل ضمانت‌اجراهای سنتی حقوق قراردادها مورد توجه قرار گیرد.

consider the content and basic of Selfenforcing agreements in contract lawAbstract

Traditionally, the state has been regarded as the sole actor guaranteeing contract performance. Selfenforcing agreements are based on private order which assures contractual performance by extralegal governance and exante mechanisms. This article considers the meaning of Selfenforcing agreements and outlines the basics. The reasoning behind of Selfenforcing agreements is found on legal functionalism and psychological approach of contract law. This viewpoint emphasizes on the opportunism of parties and seeks to assure contracts imposing of cost exit and relational governance. The findings of the study confirm the benefits of nongovernmental performance, which improves the legal decentralism. These agreements are not well known in Iran and this topic is still a relatively unstudied area. As a result, it is safe to say the lack of requirements of Selfenforcing agreements constitute them as complementary and not substitute.