توارث دعاوی شخصی در حقوق ایران و فرانسه

فوت یکی از طرفین دعوا به موجب مادۀ 104 ق.آ.د.م از اسباب توقیف دادرسی است. پس از آن با دخالت ورثه، دادرسی استمرار می یابد. اما ورثه قادر به پیگیری همۀ دعاوی نیستند. به‌طور سنتی، دعاوی شخصی غیرقابل انتقال به ورثه معرفی می شود. شاید این نتیجه گیری ناشی از مقایسۀ حقوق شخصی با دعاوی شخصی باشد. اقامۀ دعوا برای مطالبۀ حق، در ماهیت آن حق موثر واقع می شود. این تغییر ماهیت را در حقوق فرانسه به اثر تبدیلی رابطۀ دادرسی تعبیر می کنند. مبانی دیگری نیز می توان برای انتقال دعاوی شخصی برشمرد، از جمله تعلق ارادۀ متوفی بر استمرار دعوا. مطالعۀ مبانی و مصادیق توارث دعاوی شخصی، این امکان را می دهد تا بتوان به نظریه ای عمومی در زمینۀ توارث دعاوی شخصی دست یافت.

TRANSMISSIBILITY OF PERSONAL ACTIONS TO HEIRS IN IRANIAN AND FRENCH LAW

Death of one of the parties is one of the cases of suspension of procedure. The action would be continued with the involvement of heirs. But all the actions are not compatible with the involvement of heirs. Traditionally, personal actions are deemed nontransmissible. Taking into account the nontransmissibility of personal rights, this conclusion may be justified. But bring the case to justice, may affect the substance of the rights. One of the substantive effects of the action is the stabilization of the subjectmatter of the case. With bringing the action, the death of the parties, it is principally hard to extinguish the subjectmatter of the case. This effect so called in French Law as the (effet novatoir de l’instance). The fundament and obstacles of this effect is the principal subject matter of this Article. This study is dedicated to render a general theory of transmissibility of personal actions.