اصول تربیت معنوی فرزند(متربی) از منظر نهج البلاغه (با تاکید بر نامه 31 و خطبه یک نهج البلاغه)

تربیت معنوی با ویژگی های خاص و تعالی بخش خود تضمین کننده کمال و سعادت بشریت در همه قرون و ره توشه تمامی ره پویان طریق کمال است. در دین مبین اسلام بیانات و سیره پیشوایان و بزرگان دینی نیز بر همین اساس شکل گرفته است و در واقع از بهترین منابع در این زمینه محسوب می شوند. از این جهت هدف از پژوهش حاضر «بررسی اصول تربیت معنوی فرزند(متربی) از منظر نهج البلاغه (با تاکید بر نامه 31 و خطبه یک نهج البلاغه)» است. به منظور وصول به هدف فوق از روش توصیفی- تحلیلی و از منابع کتابخانه ای استفاده شده است. روش تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از استدلال یا استنتاج انجام گرفت. نتایج پژوهش حاکی از آن است که در امر تربیت معنوی فرزند یا متربی از نامه 31 و خطبه یک، اصول متعددی را می توان استنباط و استخراج کرد. از جمله برخی از این اصول عبارتند از: اصل بینش‌دهی صحیح در باب مبانی خداشناسی، جهان شناسی و و انسان شناسی الهی به فرزند یا متربی، اصل ایمان به خدا و عمل به دستورات او و حرکت در جهت هدف غایی(قرب الی الله)، اصل توجه فرزند یا متربی به شناخت دنیا و توجه به آخرت، اصل آموختن قرآن و تبعیت از دستورات آن به فرزند یا متربی، اصل توجه به راه و روش و سیره ائمه اطهار(ع) و تبعیت از آنها، اصل توجه به مرگ و معاد، اصل سوق دادن فرزند یا متربی به سمت انجام اعمال نیک، اصل توجه به طلب درخواست از خدا(دعا کردن)، اصل ایجاد فضائل اخلاقی در خود و اصل دوری از رذائل اخلاقی. توجه به اصول فوق می تواند جهت تنظیم برنامه ای سعادت آفرین برای فرزند یا متربی و اجرای آن برای دستیابی به کمال مطلوب فرزندان یا متربیان مورد توجه قرار گیرد.