تبیین ماهیت تربیت معنوی و راهبردهای تحقق آن در معارف علوی

با ظهور مکاتب فلسفی و رویکردهای فکری نوین در عرصۀ تعلیم و تربیت همچون نگرش‌های پست‌مدرنیستی ، چالش‌هایی پیش روی تربیت به‌خصوص تربیت معنوی انسان رخ نموده است. مقصود از تربیت معنوی، تربیت جامعی است به گونه‌ای که ارتباط صحیح، مسئولانه و مبتنی بر انگیزه الهی در چهار عرصۀ خود، خدا، دیگران و طبیعت شکل می گیرد.داده های پژوهش حاضر که ماهیّتی توصیفی تحلیلی دارد و به روش کتابخانه ای با استفاده از منابع حوزۀ تعلیم و تربیت و شروح معتبر و اصیل نهج البلاغه، سامان یافته است، در صدد است ضمن بیان معنای لغوی و اصطلاحی «تربیت معنوی»، مجموعه ای از مهم ترین راهبردهای تحقق تربیت معنوی با بهره گیری از معارف علوی را در حوزه های یاد شده تبیین نماید. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد امام علی(ع) «رابطۀ با خدا» را محور و اساس سایر رابطه‌های «من» با خود، خَلق و خلقت دانسته به طوری که در پرتو این محوریت، تربیت معنوی تحقق می‌یابد.