معرفی و بررسی دو رساله از شاه داعی شیرازی و تصحیح نسخه خطی آن ( رساله شجره و رساله فی معرفه النفس )

از رسالات با ارزش و کمتر شناخته شده از شاه داعی شیرازی (810-870ه.ق) شاعر و عارف قرن نهم هجری قمری، که بیانگر توجه او به نمادهای قرآنی و عرفانی است، رساله ی شجره یا شجریه است و رساله دیگری از او به نام فی معرفه النفس. این دو رساله در مجموعه آثار شاه داعی در کتابخانه گنج بخش پاکستان به شماره 849 در صفحات 648 و 649 کتابت شده و نگهداری می شود. شاه داعی در رساله الشجره که به سفارش مریدی از ابرکوه یزد نوشته است، به «نُه شاخه درخت طوبی» و «هفت شاخه درخت زقوم» اشاره کرده و این نُه شاخه و هفت شاخه از درختان طوبی و زقوم را از دید اهل اشارت توضیح می دهد. از دیگر موضوعات این رساله مسئله نفس در عرفان و انوان آن است. موضوعی که در رساله فی معرفه النفس کامل تر می شود. رساله الشجره یا الشجریه، یکبار توسط استاد محمد دبیرسیاقی براساس نسخه خطی بریتانیا به شمارهb.p5268 در سال 1340 شمسی در مجموعه شانزده رساله از شاه داعی شیرازی تصحیح و به چاپ رسیده است اما برخی عباراتی که در نسخه خطی کتابخانه گنج بخش پاکستان وجود دارد؛ در نسخه ی چاپی یاد شده، نیامده است. رساله فی معرفه النفس هم، تاکنون تصحیح و به چاپ نرسیده است. این مقاله در یک بخش به نکات مهم تاریخی رساله الشجره از جمله سفرهای شاه داعی و نیز جایگاه درخت در آثار وی و برخی از عارفان اشاره می کند و در بخش دیگری به تصحیح و بازنویسی نسخه خطی رساله شجره و فی معرفه النفس پرداخته است.