کتابچۀ وبائیه؛ یادگاری از عصر ناصری

وبا یا مرض موت که به مرگامرگی نیز شهرت داشت از جمله بیماری‌های همه‌گیر در تاریخ ایران بود که نهادهای گوناگون جامعه را عمیقاً تحت تاثیر قرار می‌داد. نظر به اهمیت این بیماری و پیامدهای سوء آن، در عصر قاجار رساله‌هایی پیرامون ریشه‌یابی و نحوۀ درمان وبا تالیف شد. یکی از این رساله‌ها کتابچۀ وبائیه است که به دستور عبدالحسین میرزا فرمانفرما و به قلم میرزا محمود خان دکتر، در عصر ناصرالدین شاه قاجار تحریر و میان مردم توزیع گردید. در این مقاله، مروی خواهیم داشت بر محتوای کتابچۀ وبائیه و دستورالعمل‌های مولف آن در جهت پیشگیری و درمان وبا. رویکرد نگارنده در مقالۀ پیش رو، توصیفی است و از روش کتابخانه‌ی استفاده کرده است.