تبیین مدل مفهومی «حق به شهر» جهت ارتقاء کیفیت فضاهای شهری برای کودکان با استفاده از گراندد تئوری

حق به شهر، مسئله‌ای با ماهیت اجتماعی، سیاسی و حقوقی است که با تکیه بر مفهوم حق شهروندی، مجموعه حقوقی را برای استفاده همه ساکنین شهر از بستر زندگی شهری، به صورت شفاف و عادلانه مطالبه می‌کند. حق به شهر به‎ویژه، به دنبال حمایت از آن دسته از گروه‌هایی است که در قوانین و مقررات به‌عنوان» گروه‌های خاص تهدید «معین شده‌اند. از جمله مصداق‌های این گروه‌ها عبارت‌اند از: زنان، سالمندان، افراد معلول، جوانان و کودکان. حق کودک بر شهر مفهومی توسعه‌ای از شهر است که که در آن به حقوق و ادراکات کودکان در چهارچوب مکان آنها توجه و تاکید می‌شود؛ به‎گونه‌ای که آنها بتوانند در مکان خود زندگی، یادگیری، رشد و بازی کنند. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی مفهوم حق بر شهر با تاکید بر حضور‌پذیری و ارتقاء کیفیت فضای شهر برای کودکان است. پژوهش حاضر در زمره تحقیقات کیفی است و با رویکرد نظریه داده بنیاد انجام شده است. جهت تحلیل داده‌های کیفی، از روش فراترکیب و تحلیل محتوا به صورت توام استفاده شده است. روش جمع‌آوری اطلاعات، مطالعه اسنادی و مصاحبه نیمه ساختارمند می‌‌باشد. جهت تحلیل داده‌های کیفی و کدگذاری از نرم افزار nvivo استفاده شد. با استناد به مطالعات اسنادی و استفاده از روش فراترکیب، چارچوب نظری پژوهش و مدل مفهومی اولیه حق کودک بر شهر ارائه گردیده است. مولفه‌های اصلی، بر این اساس عبارتند از: دسترسی فضایی، شمولیت اجتماعی، حاکمیت شهری و تنوع و سرزندگی. همچنین جهت تبیین مولفه‌های مدل مفهومی نهایی حق کودک بر شهر از روش فرا تحلیل استفاده می‌شود. بر اساس سوالات مطرح شده در فرایند مصاحبه، 455 ارجاع، ارائه گردید. با بازبینی متعدد و ادغام کدها بر اساس تشابه در طی چندین مرحله تلخیص داده‌ها، 32 کد اولیه استخراج گردید. بر اساس مولفه‌های ارائه شده در مدل مفهومی، سوالات مصاحبه تدوین و پس از تلخیص داده‌ها مدل مفهومی نهایی تبیین گردید.