مولفه‌های فضای بازی در جهت ارتقاء رشد اجتماعی کودک

دوران کودکی مهم‌ترین فرصت جهت شکوفایی استعدادهای انسان در سال‌های آتی زندگی اوست. لذا اهمیت به نیازهای این دوران موردتوجه بسیاری از روانشناسان بوده است. آنان نیاز اجتماعی را یکی از نیازهای اساسی انسان و زمان پاسخگویی به آن را دوران کودکی می‌دانند و براین باورند که کودک با به‎دست آوردن مهارت اجتماعی لازم در مسیر رشد اجتماعی خود قرار می‌گیرد. این پژوهش 'بازی کردن ' کودک را یک روش برای فراگیری مهارت اجتماعی معرفی می‌کند و از آنجا که نقش محیط بازی یک عامل موثر بر انجام بازی است. در این پژوهش 'فضای بازی ' به‌عنوان یک مفهوم کلیدی مورد مطالعه قرار می‌گیرد. هدف این پژوهش آن است که مولفه‌هایی برای فضایی بازی کودک تبیین کند، به‌طوری ‌که کودک ضمن بازی در فضا به نیاز اجتماعی خود پاسخ دهد و به تکامل رشد اجتماعی برسد و در جهت یافتن این مولفه‌ها، فرضیه خود را این‌گونه بیان می‌کند که اگر محیط بازی متناسب با نیاز کودکان و بر اساس تمایلات آن‌ها طراحی‌شده باشد از مولفه‌هایی برخوردار است که کودک را به بازی کردن تشویق می‌کند و نهایتاً رشد اجتماعی را برای او به ارمغان می‌آورد و ساختار خود را بر اساس شناخت کودک و آنچه می‌خواهد شکل می‌دهد و درنهایت مفاهیم انعطاف‌پذیری، تعامل‌پذیری و ایمنی را به‌عنوان مولفه‌های فضای بازی کودک معرفی می‌کند و سرانجام سطوح تنوع‌پذیری، تطبیق‌پذیری و تغییرپذیری برای مولفه انعطاف‌پذیری، تعامل‌پذیری را در سه سطح تعامل کودک با دیگران، با طبیعت و با خود و نهایتاً ایمنی را در دو سطح نظارت‌پذیری و وضوح و خوانایی تبیین می‌کند.