بررسی اثر فاصله نازل در نحوه ته‌نشینی آیروسول‌ها بر روی صفحه برخورد ایمپکتورهای چند نازله

امروزه با توجه به چالش‌های زیست محیطی و سلامت افراد و همچنین با افزایش کاربرد نانو ذرات در علوم مختلف، بررسی رفتار این ذرات معلق در هوا از اهمیت خاصی برخوردار است. تاثیر آیروسول‌های موجود در هوا که اصطلاحا به آن‌ها ریزگرد نیز گفته می‌شود، بر روی سلامتی افراد با سایز و اندازه آن‌ها در ارتباط است. ذرات با سایزها و شکل‌های مختلف می‌توانند منشا طبیعی یا مصنوعی داشته باشند. این گردوغبارها صرفاً متشکل از دانه‌های خاک، شن و ماسه و ذرات نمک نیستند بلکه ترکیبی پیچیده‌ از عناصر شیمیایی هستند. عناصری مانند فلزات قلیایی خاکی، سیلیس، سولفات، کربن، آزبست، کلسیم، پتاسیم و برخی دیگر از عناصر آلی که تمامی این عناصر می‌توانند اثرات سوئی بر مجاری تنفسی و ریه‌ها داشته باشند. شناسایی محل ته نشست هر کدام از این نوع ذرات بر روی صفحه برخورد ایمپکتور می‌تواند در بحث آنالیز آن‌ها کمک شایانی نماید. در این تحقیق یک ایمپکتور اینرسیایی 8 نازله با ورودی افقی و pm₂.₅ با استفاده از دیدگاه اویلر-لاگرانژی به صورت عددی شبیه سازی شده است. نتایج این پژوهش نشان داد در یک فاصله خروجی نازل تا صفحه برخورد معین و در یک ضریب شکل ثابت، افزایش قطر باعث افزایش بازده و متمرکز شدن ذرات در خروجی نازل می‌شود. همچنین در شرایط یکسان، افزایش ضریب شکل تا حدودی باعث افزایش بازده و تمرکز ذرات در خروجی نازل می‌شود. در ضمن افزایش فاصله خروجی نازل باعث می‌شود توزیع ذرات غیرکروی مابین دو نازل جمع‌تر و متمرکزتر شود اما در توزیع ذرات کروی اثر چندانی ندارد.