تحلیل اجزای محدود تاثیر طول کاری در توزیع تنش تثبیت با روش پلاک در شکستگی دیافیز استخوان تیبیا

شکستگی استخوان های بلند یک امر شایع خصوصاً در میان جوانان و نوجوانان است. درصورتی که این شکستگی بخوبی درمان نشود در آینده می تواند منجر به آسیب هایی همچون ابتلا به آرتروز گردد. یکی از عوامل کلیدی در بهبود شکستگی، استفاده از روش تثبیت بهینه است. تثبیت روش های گوناگونی دارد که در این پژوهش به بررسی تثبیت با استفاده از پیچ و پلاک پرداخته شده است. امروزه جراحان ارتوپدی با اتکا به تجربه‌ی شخصی، الگوهای متفاوتی را برای بستن پیچ ها به کار می برند. به همین منظور، در این پژوهش با فرض این که فرد در حالت ایستاده قرار دارد، به بررسی 3 الگوی متفاوت بستن پیچ در شکستگی عرضی استخوان تیبیا و تاثیر طول کاری بر توزیع تنش در پلاک پرداخته شده است. تحلیل المان محدود بر مدل ایجاد شده انجام گرفته است که نشان می‌دهد افزایش طول کاری اثری عکس بر کیفیت توزیع تنش تثبیت دارد و در 3 الگوی تعریف شده آنچه تفاوت چشمگیری بین الگوها ایجاد کرده همان طول کاری است که بین دو الگوی دیگری که طول کاری یکسانی داشتند تفاوت محسوسی مشاهده نشده است. همچنین، نتایج با پژوهش های دیگران تطبیق داده شد و اختلاف قابل قبولی رویت گردید.