بررسی فضای گوتیک مجموعه داستان «سایه روشن» صادق هدایت

واژه «گوتیک»، صفتی است که به انتساب چیزی به قوم «گوت» اشاره می‌کند. و در ژانر ادبی، گوتیک در دهه 1760 تا 1820 به وجود آمد و هنوز هم در قالب‌های مختلف تغییر پیدا می‌کند. گوتیک، به سبکی در داستان‌نویسی گفته می‌شود که در آن ترس، خیال‌پردازی، ماجراهای مبالغه‌آمیز و هراسناک و بخش‌های تیره و تار ذهن انسان از زندگی حاکم است؛ و می‌توان گفت یک فضای خاکستری و بهت‌انگیز را شامل می‌شود. صادق هدایت نیز، بی‌گمان، یکی از برجسته‌ترین نویسندگان در نوشتن داستان‌های کوتاه است که فضای جدیدی را در ژانر گوتیک به جهان عرضه کرد. در رمان‌نویسی ایران، «بوف کور» اثر صادق هدایت، اولین داستانی است که در این سبک نوشته شده است و بسیاری دیگر از نویسندگان از آن تاثیر پذیرفته‌اند و در برخی دیگر از آثار هدایت این موضوع ادامه یافته است که اغلب بررسی شده‌اند. در این مقاله که از «تحلیل محتوا» به عنوان روش تحقیق استفاده شده است، سعی بر آن شده تا مجموعه داستان «سایه روشن» از صادق هدایت را نیز در فضای گوتیک و با بکارگیری برخی مولفه‌ها از جمله: ویژگی‌های مکانی و زمانی داستان، ویژگی‌های جسمانی و روانی شخصیت‌ها و تنهایی و انزوا در آن‌ها را بررسی کنیم و هدف اصلی این پژوهش، این است که نمود شاخصه‌های سبک گوتیک، در این اثر صادق هدایت بررسی و تصدیق شود.