زیباشناسی و معیارهای آن در هنر و ادبیات عرفانی

یکی از مسائلی که انسان ها در طول زندگی همیشه با آن مواجه هستند، مسئله حسن و زیبایی در امور مختلف است. در علوم انسانی در رابطه با زیبایی میاحثی آورده شده است اما این مبحث در ادبیات و هنر بیشتر از علوم دیگر مورد توجه قرار گرفته شده است. یکی از مواردی که در رابطه با زیبایی مورد بحث و اختلاف آرا بین علوم مختلف بوده، تعریف زیبایی و انواع آن است و همچنین مشخص کردن معیاهای زیباشناسی که در این مقاله به طور موردی با روش توصیفی تحلیلی به برسی معیارهای زیباشناسی در هنر که یکی از نمادهای ظهور و بروز جمال الهی است ونیز در ادبیات عرفانی که موطن ظهور و بیان حالات و برداشت های عارفان و سالکان بوده است، پرداخته شده است. بعد بررسی کتب و منابع در رابطه با زیبایی هرچند که برخی از ادبا تعریفاتی داشتند اما نظر بهتر بدیهی بودن مفهوم زیبایی است که نیاز به تعریف ندارد؛ همچنین معیارهای زیباشناسی مشترک در هردو حیطه در «وجود افق های نامحدود، فرازمینی و فرامکانی بودن، وحدت انگاری و تمثیل و رمزگرایی» دسته بندی شد.