سبک شناسی داستان یوسفیه در سطح ادبی

میرزا هادی نائینی یکی از نویسندگان و گویندگان قرن سیزدهم، دوره قاجار به شمار می‌رود که آثار متعددی از این مولف برجای‌مانده است. یوسفیه (قصه یوسف )جزء آثار منثور،عرفانی ، باارزش و گرانقدراین نویسنده است که با وجود ارزش بالای ادبی و تاریخی هنوز در ایران ناشناخته است و تاکنون مجال نشر و تصحیح و تحلیل نیافته‌است . این کتاب در دوره قاجار به رشته تحریر درآمده ،به زبان فارسی نوشته شده است .موضوع کتاب قصص الانبیا می باشد. نثر کتاب آمیخته به شعر است اشعاری که سروده ی خود نویسنده است و در ضمن مطلب بیان شده اند. داستان ویژگی‌های سبکی نثر این دوره یعنی «بینابین» را دارا می‌باشد . در سبک شناسی آثار ادبی در سه سطح زبانی، ادبی و فکری مورد بررسی قرار می گیرند. در پژوهش حاضر کتاب یوسفیه از دیدگاه سبک شناختی و در سطح « ادبی» مورد بررسی قرار گرفته است. بررسی ما نشان داد نویسنده در اثرش بیشترین بهره را از آرایه ی سجع و انواع آن برده‌است . تشبیهات ساده، استعاره‌های مصرحه، ذکر آیات و احادیث ، کنایات در آن، اثر را از یک نواختی خارج کرده است. شیوه نگارش نائینی جز در مقدمه یوسفی ساده و بی‌تکلف است .