قابلیت‌های نمایشی مثنوی جمشید و خورشید

جمشید و خورشید منظومه ای عاشقانه از سلمان ساوجی شاعر قرن هشتم است. طرح داستان ساده و اکثر حوادث این داستان طبیعی است ولی حوادث غیرطبیعی و غیر واقعی نیز در آن به چشم می خورد. مضمون این منظومه، اخلاقی و عرفانی و شیوه ارائه درونمایه، اغلب مستقیم است. هرچند شاعر این منظومه را به قصد نمایش نسروده، اما از ظرفیت نمایشی برخوردار است. منظور از ظرفیت نمایشی یک اثر توان یا امکان بالقوه تبدیل شدن آن اثر از نظر محتوا و شکل به نمایش است. از آنجا که رابطه چندگانه ادبیات با هنرهای مختلف می تواند موضوع تحقیقات ارزشمندی قرار بگیرد، نگارندگان در این پژوهش برآنند به رابطه ادبیات و نمایش بپردازند و از طریق تعمق در مبانی نظری با نمونه‌هایی از این داستان، این منظومه را از لحاظ قابلیت‌های نمایشی شدن بررسی کنند. برای دستیابی به این هدف، تعاریفی از نمایش و ادبیات دراماتیک و هچنین عناصر دراماتیک و نمایشی ارائه می شود و ارتباط عناصر دراماتیک این منظومه از جمله کشمکش، توصیف، گره افکنی،گره-گشایی، تعلیق، گفت‌وگو، شخصیت و کنش با متن داستان در جهت نمایشی شدن آن مورد بررسی قرار می گیرد.