محتوا کاوى در شعر ناهید کبیری

قرن اخیر، عرصة تحولاتی شگرف در زندگی مردم جهان به ویژه ایرانیان بود. از مشروطه به بعد، تحولی بنیادین در آرا و افکار شاعران و اندیشه‌ورزان پدید آمد و فراز و فرودهایی را پشت سر گذاشت؛ امّا هرگز متوقف نشد. پس از انقلاب اسلامی سال1357 و پایان گرفتن جنگ تحمیلی، آرام آرام، تپش‌های تند، قرار یافت و دغدغه‌های دیگر، ذهن و زبان سخنوران را به خود معطوف کرد. ناهید کبیری در زمرة شاعران دهة هفتاد است که متاثر از رخدادهای پیرامون خویش به مدد خیال و نازک‌اندیشی کوشیده‌است تا حوادث و تحولات اجتماعی را در سروده‌هایش بازتاب دهد. از این‌رو، پژوهش حاضر به روش توصیفی - تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه‌ای به بررسی محتوای اشعار وی پرداخته‌است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که، وی با درک عمیق انسانی خویش، تباهی‌ها و تلخی‌های جامعه را احساس کرده‌ و آن را با زبان هنری برای مخاطب بیان نموده‌است. عمده‌ترین مضامین شعری وی؛ نکوهش جنگ و خون‌ریزی و پاسداشت صلح و دوستی، شکوه و شکایت از بی‌مهری معشوق، حسرت و دلتنگی نسبت به ایام گذشته، احساس تنهایی، توصیف خیال‌انگیز طبیعت همراه با برداشت‌های نمادین و بیان انتقادات اجتماعی است. امّا رویکرد وی نسبت به مرگ، دوگانه است؛ آنجا که مرگ در تقابل با وابستگی‌ها قرار می‌گیرد، حس بیزاری در او برمی‌انگیزد و آنجا که پایانی بر رنج و اندوه می‌گردد، دلپذیر می‌شود و رهایی‌بخش.