نگاهی ناقدانه بر خرقه و آداب آن در متون عرفانی

صوفیان همانند هر طبقة اجتماعی دیگر، برای بازنمایی هویت و عقاید خود، سمبل‏هایی را برگزیده‏اند. بارزترین این سمبل‏ها از طریق خرقه یا جامة آنان منعکس شده است. خرقه به تکه‏ای از پارچه، پارة لباس، جامه‏ای که از تکه‏های گوناگون دوخته شده باشد، گویند و در اصطلاح به لباس رسمی صوفیان گفته می‏شود که از تکه‏های بی‏ارزش پارچه به‏صورت چهل تکه می‏دوخته‏اند. دیر زمانی از ظهور و شکل‏گیری تصوف در اسلام نمی‏گذشت که خرقه به عنوان نماد تصوف رخ نمود، و با گذشت زمان همراه با تغییراتی که در جهات مختلف تصوف به وجود می‏آمد، خرقه هم از قافله عقب نماند و آداب و رسوم فراوانی را به خود اختصاص داد. این پژوهش گامی کوتاه در بازنگری ناقدانة خرقه‏پوشی و آداب آن است و درنهایت به این نتیجه می‏رسد که یکی از بدعت‏های تصوف که ریشه در تعالیم غیر اسلامی دارد خرقه‏پوشی و خرقه دادن است و «چه بسا خرقه که مستوجب آتش باشد».