پیش بینی افکار خودکشی بر اساس نا امیدی و دشواری در تنظیم هیجانی در افراد تحت درمان نگهدارنده با متادون

توجه به ارتقاء کیفیت زندگی افراد تحت درمان نگهدارنده با متادون از اهمیت بالایی برخوردار است. این مطالعه با هدف پیش بینی افکار خودکشی بر اساس نا امیدی و دشواری در تنظیم هیجانی در افراد تحت درمان نگهدارنده با متادون انجام شد. روش پژوهش کاربردی و از نوع توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری این مطالعه شامل کلیه افراد متقاضی ترک اعتیاد می-باشند که به مرکز ترک اعتیاد حکیم در سال 1401 مراجعه کرده بودند. در این مطالعه 40 نفر به روش در دسترس انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس افکار خودکشی بک (bssi)، مقیاس ناامیدی بک (bhs) و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان (ders) استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss و آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون انجام شد. نتایج نشان داد که بین افکار خودکشی و ناامیدی ارتباط مثبت (649/0) وجود دارد؛ در واقع هر چقدر افراد ناامیدی بیشتری داشته باشند، افکار خودکشی آن ها بیشتر است. نتایج نشان داد که بین افکار خودکشی و دشواری در تنظیم هیجان ارتباط مثبت (330/0) وجود دارد؛ در واقع هر چقدر افراد دشواری در تنظیم هیجان بیشتری داشته باشند، افکار خودکشی آن ها بیشتر است. نتایج رگرسیون نشان داد که فقط متغیر ناامیدی بر اساس ضریب r2 در مجموع 42 درصد از واریانس متغیر افکار خودکشی را تبیین می کند. در مجموع می توان نتیجه گرفت که ناامیدی و دشواری در تنظیم هیجان از عوامل موثر بر افکار خودکشی در افراد تحت درمان نگهدارنده با متادون می باشد؛ بر این اساس اجرای مداخلات درمانی مناسب جهت بهبود کیفیت زندگی این افراد بر اساس عوامل پیش بین پیشنهاد می شود.