بررسی مولفه‌های کالبدی پایداری اجتماعی در طراحی محیط‌های دانشگاهی با کاربست معماری دوره اسلامی

دانشگاه به عنوان یک مجموعه و نظام مستقل شهری محدوده‌ای کالبدی است که می‌تواند احساسی از هویت اجتماعی را در خود ایجاد کند. به عبارتی علاوه بر کارکردهای آموزشی و تخصصی، محل تعاملات اجتماعی، ارتباطات و فعالیت‌های جمعی کاربران است. عملکرد گرایی و توجه کمی به فضاهای کالبدی در محیط‌های دانشگاهی حاضر، سبب کمرنگ شدن اجتماع پذیری و نهایتاً پایداری اجتماعی شده است. افزایش تعاملات اجتماعی و ارتباطات جمعی در نتیجه ایجاد بستر مناسب کالبدی می‌تواند پایداری اجتماعی را در محیط‌های دانشگاهی در پی داشته باشد. از آنجا که نگاه و دیدگاه به انسان در فضاهای آموزشی سنتی به عنوان یک نگرش کلی که آموزش و پرورش یا تعلیم و تربیت را در کنار هم دیده است در مولفه‌ها و شاخص‌های کالبدی فضاهای آموزشی سنتی قابل مشاهده است، بنابراین این پژوهش به دنبال مقایسه این شاخص‌های کالبدی با وضعیت کنونی در مراکز آموزش عالی، به تبیین کارکردهای این دو گونه متفاوت مولفه‌های کالبدی پرداخته است تا به این طریق بتواند شرایطی را فراهم کند که بستر کالبدی را جهت ارتقا تعاملات اجتماعی و نهایتاً ارتقا پایداری اجتماعی در محیط‌های دانشگاهی معاصر ایجاد کرد.