مروری بر ارتقاء مولفه‌های معماری فضاهای دانشگاهی با تاکید بر اهداف معماری بیوفیلیک

امروزه زندگی شهرنشینی و پیشرفت‌های فناوری، انسان را از طبیعت دورساخته که موجب عدم آسایش و آرامش انسان‌ها شده است. در حالی‌که پیوند انسان و طبیعت همواره غیرقابل انکار و جز فطرت آدمی به شمار می‌رود. همین مسئلۀ حیاتی؛ معماران را برآن داشته تا هم از طبیعت برای طراحی بناها الهام گرفته و هم در تلاش برای مستحکم‌تر کردن ارتباط یا به تعبیری حفظ ارتباط انسان با طبیعت در فضاهای داخلی به معرفی معماری بیوفیلیک رسند. معماری بیوفیلیک، یکی از رویکردهای جدید در معماری امروز تلقی می‌شود که هدفِ آن ارتقاء فضاهای داخلی با استفاده از عناصر طبیعی است. مطالعات امروزه علم اعصاب نشان می‌دهد بیمارهای روحی روانی، افسردگی، اختلالات خُلقی و خستگی در محیط کار، اُفت خلاقیت در خانه و یا محل تحصیل دانشجویان همگی ناشی از عدم ارتباط انسان به طبیعت و کمرنگ شدن حضور گیاه و درخت در بطن فضاهای داخلی است آن هم نه به عنوان چند گل و گلدان. در این میان منظره‌سازی در فضای داخلی شرط اصلی در معنا بخشی و ایجاد حس زیبایی در معماری بیوفیلیا تلقی می‌گردد. هدف این پژوهش، ارتقاء فضاهای آموزشی بر مبنای اهداف معماری بیوفیلیک یا همان معماری زیست دوست است. بدین منظور ابتدا به موضوع معماری بیوفیلیک و مختصات مفهومی طراحی آن پرداخته شده و در ادامه پیشنهاداتی در قالب مسائل معناشناختی، هویتی و ساختاری جهت ارتقاء فضاهای دانشگاهی ارائه گردیده است. در تحقیق حاضر از روش مطالعات کتابخانه‌ای استفاده گردیده که روش تجزیه و تحلیل داده‌ها به صورت توصیفی (مرتب کردن، انتخاب مفاهیم، فهرست بندی و کد‏گذاری) است.