نقش هویت مکانی در ارتقا دلبستگی به فضای باز دانشگاهی

شناخت و درک مفهوم هویت و هویت مکانی در بسیاری از حوزه های علمی کاربرد دارد. به تعبیری مفهوم هویت را در چارچوب فردمداری می‌توان بیان کرد که؛ واحد تحلیل آن فرد است و هویت مکانی در آثار معماری به ویژگی ها و کیفیت های منحصربفرد یک مکان خاص که فردیت را تقویت میکند اشاره دارد. ارزیابی‌های به عمل آمده از دانشگاه‌ها نشان می‌دهدکه؛ بخش زیادی از دانشکده‌ها و کلاس های درس را فضاهای بسته تشکیل می‌دهد و تمام توجهات برنامه‌ریزان و طراحان معطوف به فضاهای درونی است، از طرفی دانشگاه‌ها محیطی برای یادگیری، آموزش، تحقیق و پژوهش هستند که در کنار آن تعاملات اجتماعی متعددی بین افراد در این محیط‌ها شکل می‌گیرد. در این میان منظر و فضاهای باز شامل محوطه و فضاهای باز، باغچه ها از توجه شایسته مغفول مانده‌اند اما دارای اهمیت فراوانی هستند؛ در واقع فضاهای باز دانشگاهی می‌توانند در پیشبرد اهداف دانشگاه‌ها علم و آموزش نقش موثرتری داشته باشد. هدف از این پژوهش؛ بررسی نقش هویت مکانی در فضای باز دانشگاهی و راهکارهایی برای ارتقا دبستگی براساس ایجاد تعاملات میان دانشجویان می‌باشد. در پی تغییر و تحولات ایجاد شده در زمینه های علمی و آموزشی لزوم توجه به طراحی محوطه های باز دانشگاهی از اهمیت بالایی برخوردار می‌باشد. روش تحقیق مورداستفاده در این پژوهش کیفی و از نوع توصیفی-تحلیلی می‌باشد، که با استفاده از مطالعات کتب و مقالات مختلف، نتایج حاصل از آن به عمل آمده‌است، روش گردآوری اطلاعات، میدانی و از طریق مشاهده مستقیم می‌باشد. نتایج نشان می دهد که؛ هویت مکان در ارتقا دلبستگی به فضای باز در محیط دانشگاه به ایجاد حس منحصر به فرد از مکان که مختص دانشگاه و بافت اطراف آن است اشاره دارد. معماران با استفاده از مواد، رنگ‌ها، الگوها و فعالیت‌های محلی به این مهم دست می‌یابند که؛ تاریخ، فرهنگ و شخصیت دانشگاه و شهر یا منطقه اطراف آن را منعکس می‌کند.