تحلیل مولفه‌های کالبدی دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان (توحیدخانه) از منظر پایداری فرهنگی

انقلاب صنعتی منجر به ایجاد بحران‌های زیست محیطی بسیاری در جهان شد، تلاش‌ها برای رفع این بحران‌ها باعث به وجود آمدن ایده‌هایی شدند که بر بهره‌گیری متعادل از منابع طبیعی تاکید داشتند. این ایده‌ها در سال‌های بعد به شکل‌گیری مفهوم توسعه پایدار انجامیدند که در ابعاد زیست محیطی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مطرح گردید. در بعد فرهنگی توسعه پایدار که متاخرتر از ارکان دیگر آن است، بر حفظ هویت فرهنگی جوامع تاکید می‌شود. یکی از روش‌های حفظ هویت فرهنگی، مرمت و باززنده‌سازی بناهای تاریخی است. دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان (توحیدخانه) یک نمونه‌ از فضاهای دانشگاهی مرمت شده است. این دانشکده در ساختمانی با ارزش تاریخی که از دوره صفوی به جا مانده، قرار دارد. هدف این پژوهش تحلیل مولفه‌های کالبدی دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان از منظر پایداری فرهنگی است. به این منظور با استفاده از اسناد و منابع کتابخانه‌ای، تاریخچه‌ای از توسعه پایدار و بعد فرهنگی آن ارائه شده و سپس ارتباط پایداری فرهنگی با میراث فرهنگی بیان شده است. در ادامه با مطالعه تاریخچه بنا و بررسی ارزش‌های میراثی آن، اهمیت آن از منظر میراث فرهنگی مشخص گشته است. نتیجه پژوهش نشان می‌دهد که مرمت بنای توحیدخانه و تبدیل آن به دانشکده معماری و شهرسازی به علت وجود بنای تاریخی گنبدخانه و همچنین حیاط مرکزی، به تداوم هویت فرهنگی و شخصیت مجموعه دولت‌خانه صفوی کمک کرده است. این مرمت همچنین با به وجود آوردن امکان تحصیل دانشجویان معماری و شهرسازی در محیطی با الگوهای کهن معماری می‌تواند در ایجاد پایداری فرهنگی موثر باشد.