افزایش کیفیت فضای کالبدی خوابگاه های ( راهرویی) با رویکرد انعطاف پذیری

امروزه دانشگاه ها نقش اساسی در رشد و شکوفایی جوامع بشری بر عهده دارند. به همین سبب بسیاری از کشورهای دنیا برای گسترش کمی و کیفی مراکز آموزش عالی خود اقداماتی اصولی و حساب شده انجام داده اند. یکی از مسائل مهم در جهت توسعه این مراکز توجه به مسائل رفاهی و از همه مهمتر ارائه مسکن (خوابگاه) برای دانشجویان است. ارتقاء کیفیت خوابگاه از مولفه های اصلی و موثر در بهبود کیفیت زندگی دانشجویان و ایجاد رضایتمندی آنان می باشد. خوابگاه زیرمجموعه معماری مسکونی است با تفاوت ها و خصوصیات خاص خود که در عین حال باید قابلیت جایگزینی با خانه را داشته باشد. یکی از اصلی ترین خصوصیات این فضاها گوناگونی کاربران آن است. در طراحی فضای خوابگاهی طیف وسیعی از مسائل قابل طرح است که ناشی از تفاوت ها و سلائق متفاوت دانشجویان است که نیازهای متنوعی را بوجود می آورد. سازگاری فضا با خصوصیات استفاده کنندگان و پاسخگویی به نیازهای آنان از مهم ترین اقدام های یک معماری خوب است که می تواند در بروز رفتارهای فردی و اجتماعی کاربران موثر باشد. انعطاف پذیری با امکان ایجاد سازگاری و تغییر در کالبد فضا به منظور استفاده های گوناگون و دستیابی به کاربست های جدید یکی از اساسی ترین مفاهیمی است که به بهبود کیفیت فضای سکونت منجر می گردد. در این پژوهش با هدف افزایش کیفیت فضای کالبدی خوابگاه های دانشجویی (راهرویی) ابتدا به کمک روش کیفی با استفاده از اسناد و مطالعات کتابخانه ای مبانی نظری و تحقیقات انجام شده در رابطه با موضوع پژوهش مورد بررسی و مطالعه قرار گرفته و سپس مشکلات خوابگاه های دانشجویی استخراج و دسته بندی شده است. در پایان با توجه به نتایج مطالعات و اصول طراحی معماری انعطاف پذیر راهکارهایی عملی جهت افزایش کیفیت فضای کالبدی خوابگاه های دانشجویی خصوصا فضای خوابگاه های راهرویی ارائه گردید.