راهکارهای افزایش کیفیت فضایی و تعاملات اجتماعی در فضاهای دانشگاهی از بعد انعطاف پذیری

با توجه به مشکلات موجود در دانشگاه‌های ایران مبنی بر عدم‌ حرکت به سمت ایجاد و بازسازی فضاهای همگام با فنّاوری، با هدف رسیدن به انواع کیفیت‌های فضایی بهتر و حرکت در راستای اتفاقات و جریانات روز و مودهای فضایی مورد نیاز بشر، علی-الخصوص جوانان و قشر در حال تحصیل در فضاهای دانشگاهی و تعاملات اجتماعی در آن، هدف از این پژوهش، رسیدن به کلیات نظری مبنی بر ایجاد و بررسی دست-آوردهای کیفیت های فضایی بهتر برای نسل امروز دانشجویان با به کارگیری تکنولوژی در مقیاس کلی است که انعطاف‌پذیری یکی از آورده های معماری امروز، در عین نیاز به ثبات فضایی، اما قابلیت حرکت و جابه جایی و مفهوم تغییر در آن است. بر این اساس روش تحقیق با پارادایم کیفی و از نوع تحلیلی-توصیفی است که به بررسی و ادغام مولفه‌ها و متغیرها می پردازد. یافته های پژوهش به موضوعاتی همچون؛ تغییر مقیاس در محورهای مختصاتی و نتیجتا حجیم شدن فضاهای معماری بدون محدودیت‌های سازه-ای گذشته؛ شفافیت بالا و برونگرایی بنا؛ تغییر کلی فرم و شکل فضا؛ استفاده بهینه از انرژی؛ سیالیت فضا و خروج از حالت انفعال؛ دست یابی به استانداردهای فضایی توسعه-یافته در حوزه دانشگاهی و همچنین کیفیت‌های جزئی تر و مکانیکی فضا همچون انعطاف‌پذیری فضا به برکت وجود تکنولوژی در معماری برای ایجاد تعاملات اجتماعی در دانشگاه، مطابق مفاد دانشگاه های نسل چهارم در کشور پرداخته است.