تحلیل کیفیت مسیرهای پیاده روی در محیط دانشگاه رازی

در چند دهه اخیر مساله تاثیر کیفیت محیط بر رفتار و روان افراد، جایگاه ویژه ای در علوم مختلف بویژه معماری و شهرسازی یافته است. در این میان ارتقاء کیفیت فضاهای دانشگاهی به سبب نقشی که در فراهم نمودن بستر مناسب فعالیت های آموزشی و پژوهشی دانشجویان دارند، میتواند جزو سیاست های راهبردی مدیران این مجموعه ها قرار گیرد. از همین رو، پژوهش حاضر با درک اهمیت این موضوع، به تحلیل کیفیت مسیرهای پیاده روی درون محیط پردیس دانشگاه رازی پرداخته است. روش پژوهش، توصیفی تحلیلی و مبتنی بر مطالعات اسنادی و پیمایش میدانی است. بر این اساس در گام نخست، 21 متغیر کلیدی موثر بر کیفیت مسیرهای پیاده روی از منابع معتبر شناسایی شده و سپس به کمک پرسشنامه، نظر کاربران (عمدتا دانشجویان) گردآوری شده است. در ادامه، داده ها در نرم افزار spss وارد شده و به کمک مدل های آماری (تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل رگرسیون چندمتغیره خطی) مورد تحلیل قرار گرفته اند. مطابق یافته ها، کیفیت مسیرهای درون دانشگاه متاثر از سه عامل کلیدی «کیفیت کالبدی»، «کیفیت عملکردی» و «امنیت محیطی» است که در این میان، کیفیت محیطی و متغیرهای زیرمجموعه آن، پررنگ ترین اثرگذاری را بر تامین رضایت اولیه دانشجویان ایفا می نماید. همچنین نتایج تفصیلی تر بیانگر کمترین رضایت دانشجویان از متغیرهای «طراحی مخصوص افراد دارای محدودیت های حرکتی»، «کیفیت و تعداد مبلمان»، «شیب مسیر»، «حفاظت اقلیمی» و «دسترسی راحت به ساختمان های مختلف» در محیط دانشگاه رازی است که ضروری است در تهیه طرح های بهسازی محیط دانشگاه مورد توجه قرار گیرند.