مطالعه کیفی معماری بومی روستای اورامان از منظر پایداری زیست محیطی

در قرن حاضر معماران همواره در جستجوی یافتن راه کارهای جدید برای بهروری از منابع طبیعی و تلاش برای تقویت رابطه انسان با طبیعت به واسطه شکل و فرم‌های معماری بوده اند؛ رابطه‌ای که از گذشته وجود داشته و با گذر زمان شکل متفاوتی پیدا کرده است. معماری بومی به عنوان میراثی از گذشتگان درون جوامع رشد می‌کند که در خلوص اندیشه و احترام به طبیعت موضوعیست بسیار مهم و به بررسی روابط میان انسان و محیط طبیعی می‌پردازد و تلاش آن همسازی انسان با طبیعت به منظور بقا با آن است. امروزه توجه به پایداری زیست محیطی به منظور رفع مشکلات زیست محیطی چالشی است که معماران با آن روبرو هستند. هدف بنیادین پژوهش بررسی چگونگی بکارگیری عناصر طبیعی در ساختار پلکانی منطقه، اجزای تشکیل‌دهنده آن‌ها و نحوه تعامل این عناصر با معماری بومی منطقه می باشد. در این پژوهش با استفاده از مطالعات کتابخانه‌ای به جمع‌آوری داده‌ها پرداخته، سپس با تجزیه و تحلیل کیفی و به کمک روش توصیفی-تحلیلی محتوای آن مورد ارزیابی قرار گرفته است. پژوهش حاضر درصدد پاسخ گویی به پرسشی است که چگونه ساختار معماری بومی این منطقه منجر به رفع مشکلات پایداری زیست محیطی شده است؟ نتایج این تحقیق بیانگر آن است که استفاده از عناصر موجود در این منطقه و شکل و ساختار کلی معماری آن منجر به افزایش پایداری زیست محیطی شده و وابستگی تعامل معماری بومی با جامعه و محیط طبیعی منجر به سازگاری آن طی اعصار مختلف در یک منطقه با شرایط اجتماعی، اقلیمی و فناوری گشته است.