تدوین مولفه های طراحی مجموعه های مسکونی-گردشگری با رویکرد معماری بومی هورامان

امروزه خانه های قدیمی برخاسته از آداب و سنن جامعه برای حمایت از سبک زندگی جدید خانوادگی به شکل ناقص تجهیز شده اند؛ لیکن به جای هماهنگ شدن با شیوة زندگی مدرن، مبادرت به تخریب و یا تبدیل به خانه های کوچک تر که پاسخگوی نیازهای آسایشی و رفاهی ساکنین نمی باشند کرده اند. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی مولفه های طراحی مجموعه های مسکونی-گردشگری با رویکرد معماری بومی هورامان انجام پذیرفت. با بررسی فضاهای معماری خانه های تاریخی و شناخت نیازهای انسانی، عوامل ثابت تاثیر گذار بر فرم ساختمان، کارآیی مصالح از لحاظِ مقاومت، ضریبِ حرارتی و غیره مورد مطالعه قرار می گیرد تا بتوان لزوم این مطالعات را در شیوۀ طراحی صحیح مسکن بیان کرد. برای نیل به پاسخ های این پژوهش نخست لازم است به هویّت معماری ایرانی و الگوها و سازمان های فضایی معماری خانه های ایرانی پرداخته شود. بنابراین نتایج پژوهش نشان داد که در طرّاحی مسکن معاصر می باید امکان تحقق طیف متنوع فعالیت ها و انواع حضور از خلوت تا جمع را فراهم کرد و رابطه انسان و اشیا را سازمان داد داد و نظام بخشد تا انگیزه ای باشد برای تجربه-های گوناگون احساسی و عاطفی آن هم از طریق تجزیۀ فضایی در آن ها. در سازمان فضایی مسکن معاصر قلمروهای فضایی، قلمرو عمومی، قلمرو نیمه عمومی، قلمرو نیمه خصوصی و قلمرو خصوصی در نظر گرفته می شود. با رعایت موارد مذکور می توان به یک روش در طرّاحی جامع و منطبق بر خواسته های امروزی ساکنین دست یافت.