فرهنگ بهزیستن در هورامان

سپاس و ستایش بی آلایش، به درگاه دادار ازل و خدای اوّل باد که تاج لَقَد کرّمنا را بر تارک انسان نهاد و او را به دیبای خلافت و کسوت کرامت، بر بحر و برً و افلاک و عالم خاک، برتری داد و سروری بخشید آدمی را میراث این دنیای دون و این خاکدانِ زبون و جهان پر جنون کرد تا با مَدد از رحمانیت و فاعلیت ذاتِ خدای قادر و لَم یَلِد وَ لَم یُولَد، جهان را مسخرخویش کند و پهن دامنِ هستی را با همه چین و چروک ناسازش، زیبنده ی زندگی سالم و آرام خود کند.دیار دیرینه پای هورامان، که قدمتی به دیرینگی دنیای قدیم دارد همچون دیگر بلاد رَبع مسکون با دست توانا ودیده ی بینای خویش، و با خِرد ذاتی و جمعی که محصول هم اندیشی و تبادل و تفاهم است، این کوه های سترگ و قله های بزرگ و این طبیعت تندخو وستیزه رو و ناهموار را چنان رام و به کام کرده که چوب وسنگ و تراشه و خراشه ی آن، به هنری بی بدیل ونقشی جلیل و اثری جمیل تبدیل شده است و بافرهنگ بالا و پویشی والا، و با بهره گیری از مکتب قرآن و مشرب عرفان و تعاون و تعامل با دیگر مرزها و مذهب ها به زندگی مسالمت آمیز و خاطره خیز دست یافته است تا جایی که جهان بعد از ثبت جهانی عزم دیدار این نگارستان را کرده است نگارنده این سطورتصویر این گفتارش را در کالبد شعر وقالب مثنوی ودر بحر رَمل مسدس محذوف تقدیم بارگاه سلیمانی بزرگانش می کند تا که مقبول اُفتد و چه در نظر آید، به امید آن که با استعانت واستمداد از یگانه عالم و خدای با کَرم و لطف ناقدان و داوران بِخرد توفیق قرائت این مقال را در آن مَقام بیابم با سپاسی و درودی از بن جان بر همگان و نکته دانان باد.