بررسی کنایه در اشعار سه یدی هورامی

کنایه ، پیام درونی یا به قولی غیر صریح و در حقیقت بنیادی­ترین عنصر اثر است که با کندوکاو بیشتر به آن می­رسیم؛ عنصری که زیربنای موضوع را تشکیل می­دهد. باید گفت که، هنرمندی شاعر در چگونگی و تنوع و تازگی ارائه این شگردها (با بهره­مندی از انواع صنایع بدیعی) معلوم می­شود؛ هرچند پرداخت تخیلی موضوع که پیام درون متن را به طور شاخصی برجسته می کند، بدون آرایه های ادبی هم ممکن است؛ اما قطعاً چنین مضمون­هایی ساده­اند. در این پژوهش سعی بر آن است که کنایه­های موجود در اشعار سه­یدی هه­ورامی مورد تحلیل و بررسی قرار گیرند. روش انجام این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. از نتایج بدست آمده در این پژوهش: سه­یدی هورامی در اشعارش برای بیان افکار درونی خود، کنایه­های زیبا و لطیفی به­کار برده که می­توان گفت، بیشتر آن­ها نزدیک به ذهن هستند و خواننده با خواندن آن­ها، خیلی زود به مفهوم شعری، دست می­یابد. وی برای بیان کنایه­ها در اشعارش، گاهی از تشبیهات نیز استفاده کرده که بیشتر آن­ها ملموس و از نوع حسی به حسی هستند. در برخی از اشعار وی چنین دریافت می­شود که وی فردی نیز عارف است و عقاید مذهبی در آن­ها، طنین­انداز است.