نگاهی به لالایی های محلی لای زنگان

روستای لای­زنگان به سبب دوری از مراکز شهری و راه­های ارتباطی بزرگ، دارای گویشی بکر و اصیل است که ویژگی­هایی مخصوص به خود دارد. روش گردآوریِ مطالب این پژوهش به دو صورت میدانی و کتاب­خانه­ای بوده و روش پژوهش نیز تحلیل محتوا با رویکرد تحلیلی-توصیفی بوده است. لالایی­ها از جمله گونه­ های فرهنگ مردم به شمار می­روند که سابقه ­ای کهن دارند. از آن­جا که این گونة ادبی بی­هیچ تصنع و تکلفی از نهاد عامة مردم برآمده است، می­توان آن­ها را از جنبه­ های گونه­گون و گسترده­ای مورد تحلیل و بررسی قرارد داد. علاوه بر این باید در نظر داشته باشیم که هر یک از این گونه­ هایِ قومی و بومی از جمله پشتوانه­ های فرهنگی هر ملت محسوب می­شوند. لالایی­های لای­زنگان را از نظر ساختار می­توان به چندلختی، چهارلختی، سه ­لختی، دولختی و لالایی­های دوبیتی تقسیم کرد. یکی از کاربردهای دوبیتی در لای­زنگان، استفادة آن به عنوان لالایی است. اگرچه برخی از لالایی­های لای­زنگان از نظر ظاهری پیراسته نیستند اما سرشار از مهر و محبت­های مادرانه و گاه تلخی­ها و دشواری­های روزگار هستند