دلایل موضع گیری های ائمه(ع) در برابر قیام ها و خون خواهی های شیعیان زمان امویان و عباسیان

همواره در طول تاریخ حق و باطل رو در روی هم قرار داشته و در ستیز با یکدیگر بوده اند. این مساله از زمان بعثت پیامبر اسلام(ص) تا بعد از رحلت پیامبر(ص) توسط همان کفر و الحاد، البته این بار در لباس دیگری، حکومت اسلامی را از مسیر اصلی خود منحرف ساخته و حذف اهل بیت به عنوان نواب پیامبر(ص) و برگزیدگان الهی را در دستور کار خود قرار داده اند. با توجه به اعتقادهای شیعه در موضوع حکومت و اوضاع و احوال حاکم بر دوره خلفای اموی و عباسی و ظلم و جور و بی عدالتی های بیش از اندازه ایشان، در این دوره ها مردانی از شیعیان و علویان به پا خاستند و با حرکت های اصلاحی خود سعی کردند مانع ستمگری ها و یکه تازی های امویان و عباسیان گشته و حتی حکومت را از دست غاصبان نجات داده و به مسیر اصلی آن باز گردانند. این حرکات به صورت فردی و جمعی، اغلب بعد از شهادت امام حسن علیه السلام شروع شد و با نهضت عاشورا اوج گرفت. مهم ترین این جنبش های شیعی که در این مقاله مورد بررسی قرار گرفته عبارتند از: قیام توابین، قیام مختار، قیام زید، قیام محمد نفس زکیه، قیام ابراهیم بن عبدالله برادر محمد نفس زکیه، قیام ابن طباطبایی حسنی، قیام حسن بن زید حسنی و قیام شهید فخ، و همچنین در این مقاله بررسی شخصیت رهبران این قیام ها و مواضع ائمه علیه السلام نسبت به این قیام ها و ارتباط ایشان با رهبران قیام ها پرداخته شده است.