بررسی آرایه های ادبی عاشقانه ی بیژن و منیژه ی شاهنامه ی فردوسی با تاکید بر صنعت اغراق

موضوع غالب در منظومه های حماسی جنگاوری، پهلوانی و شهسواری است؛ امّا عشق نیز به اقتضای امر در آن ها به چشم می-خورد. وجود عاشقانه ی«بیژن و منیژه» در شاهنامه بهانه ای است در راستای داد و دهش، حفظ ارزش های ایرانی و انسانی، به دست آوردن آزادی و نیز، کارنامه ملّتی مقاوم که خواهان صلح و شادی است. سخن حکیم توس از جزالت الفاظ و استحکام معانی و حسن ترکیبات برخوردار است و استفاده از واژه های مناسب و متناسب، بیشترین تاثیر را بر زیبایی سخن دارد. این پژوهش به روش کتابخانه ای و به شیوه ی توصیفی تحلیلی نگاشته شده است. مقاله ی حاضر بر این است تا به این پرسش ها پاسخ گوید: کاربرد صنایع ادبی در عاشقانه ی بیژن و منیژه شاهنامه ی فردوسی چگونه است؟ صنعت اغراق به عنوان یکی از عناصر اصلی حماسه چگونه قابل تفسیر است؟