تکنیک کروماتوگرافی و کاربردهای آن

کروماتوگرافی یک تکنیک بیوفیزیکی مهم است که جداسازی، شناسایی و خالص‌‌سازی اجزای یک مخلوط را برای تجزیه و تحلیل کمی و کیفی ممکن می‌سازد. پروتئین ها را می‌توان بر اساس ویژگی‌هایی مانند اندازه و شکل، بار کل، گروه‌های آبگریز موجود در سطح و ظرفیت اتصال با فاز ساکن خالص‌سازی کرد. در این روش یک مخلوط با توزیع اجزای آن بین دو فاز جدا می‌شود. فاز ثابت در جای خود ثابت می‌ماند در حالی که فاز متحرک اجزای مخلوط را از طریق محیط مورد استفاده حمل می‌کند. فاز ثابت به عنوان یک محدودیت برای بسیاری از اجزای یک مخلوط عمل می‌کند و سرعت حرکت آن‌ها را کندتر از فاز متحرک می‌کند. حرکت اجزا در فاز متحرک با اهمیت تعامل آن‌ها با فازهای متحرک و/یا ثابت کنترل می‌شود. به دلیل تفاوت در عواملی مانند حلالیت اجزای خاص در فاز متحرک و قدرت تمایل آن‌ها به فاز ساکن، برخی از اجزا سریع‌تر از سایرین حرکت می‌کنند و بنابراین جداسازی اجزا در آن مخلوط را تسهیل می‌کنند. چهار تکنیک جداسازی بر اساس ویژگی‌های مولکولی و نوع تعامل از مکانیسم‌های تبادل یونی، جذب سطحی، تقسیم‌بندی و حذف اندازه استفاده می‌کنند. سایر تکنیک‌های کروماتوگرافی بر اساس بستر ثابت هستند، از جمله ستون، لایه نازک و کروماتوگرافی کاغذی. کروماتوگرافی ستونی یکی از رایج‌ترین روش‌های خالص‌سازی پروتئین است.