بررسی اعتصاب غذا و تکلیف روسای زندان در قبال زندانی با اشاره به قانون اساسی

اعتصاب غذا خودداری داوطلبانه از خوردن غذا یا مایعات محسوب میشود . و هنگامی که هیچ راه دیگری وجود ندارد این امر به عنوان وس یله ای برای مقاومت در قبال ناعدالتی به کار گرفته میشود . فردی که اعتصاب غذا میکند با گرسنگی دادن به خود، مرگ و رنج را که ی ک مسئله شخصی است همگانی م یسازد و این رنج به عنوان یک منبع انرژی برای حمایت کنندگان و ناظران میگردد. اهتمام پژوهش حاضر بررسی اعتصاب غذا و تکلیف روسای زندان در قبال زندانی با اشاره به قانون اساسی است. که به روش توصیفی - تحلیلی میباشد. نتایج حاکی از آن است که در اعتصاب غذا، فرد اعتصاب کننده که غالباً صدایش به جایی نمیرسد به واسطه جان خود میتواند پیامی را رسانده و بر صاحبان قدرت تاثیر بگذارد. اعتصاب غذای زندانی چه در فقه و چه در حقوق ایران موضوعیت نداشته است. اما در یک رفتار عرفی از زندانی به ویژه زندانیان س یاس ی وجود داشته و به عنوان یک چالش مطرح است. اعتصاب غذا به صورت واضح در اصول قانون اساسی مورد اشاره قرار نگرفته است. اما با توجه به برخی از اصول این قانون روسای زندان در قبال تغذ یه و سالمتی زندان ی مسئول بوده و تکالیفی بر عهده دارند که در صورت ایجاد اخالل در این امر، موظفند مراتب را به اطالع برسانند و اقدامات الزم را انجام دهند.