نقش ایام کرونایی در نگرش راهبردی عبودیت برای پسا کرونا

هدف از پژوهش حاضر بررسی و سنجش محتوایی و کیفی آموزه های دین مدارانه در گذار از ایام کرونایی به پساکرونا است که در پاسخ به این سوال مورد بررسی قرار گرفته است که ایام کرونایی چه نقشی در آموزش مساله مهم عبودیت دارد ؟ عبودیت محوری که نقشی فراشرطی است با چه مولفه هایی در ایام کرونا و پساکرونا نقش آفرینی می کند؟ این پژوهش با روش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای به این یافته منجر شد که درس مهم و برونداد گذار ازایام کرونا برای پسا کرونا، که همراه با تغییرات روشی و کنشی در ادای فرائض و تغییرات سطحی بود، تغییر نگرش و فهم دینی مردم از نگاه عبادتی و مناسکی به نگاه عبودیتی ارتقا یافت که این مساله از نقاط کمال دین خصوصا دین اسلام است که از اصل تثبیت در اصول و انعطاف پذیری در روشها و راهکارها پیروی می کند یعنی دین اسلام با توصیه های مهم بیان می کند که مناسک و عبادات ظاهری ابزاری اند برای رسیدن به یک امر مهمتر به نام عبودیت و همه مناسک و عبادات راهکاهایی هستند برای دست یابی به راهبرد عبودیت .