تبیین جامعه شناختی رابطه دینداری و رضایت از زندگی(مورد مطالعه: استان خوزستان)

هدف از انجام این پژوهش سنجش میزان رضایتمندی از زندگی در میان شهروندان ساکن استان خوزستان و بررسی رابطه آن با دینداری است. در این راستا و بر مبنای فرمول کوکران، 1067 نفر از افراد بالای 15 سال ساکن استان به عنوان حجم نمونه تعیین شد و داده های به‌دست آمده از پرسش‌نامه از طریق نرم‌افزارهای spss وlisrel مورد تجزیه تحلیل‌ قرار گرفت. نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است که میزان رضایت از زندگی در سطح استان و مبتنی بر ابعاد و متغیرهای لحاظ شده در چارچوب سازه ی رضایت از زندگی (رضایت از برخورداری های زندگی، رضایت از روابط اجتماعی، احساس موثر بودن) پایین است. میانگین شاخص ترکیبی رضایت از زندگی محاسبه شده 80.67 است که از میانگین طیف (0.84) پایین تر است؛ بدین معنی که میزان رضایت از زندگی به طور کلی در سطح استان، متوسط رو به پایین است. همچنین یافته ها نشان می دهد بین دینداری و میزان رضایت از زندگی رابطه معنادار وجود دارد. مقدار این رابطه برابر با 0.265 است، بدین معنی که با بالا بودن سطح دینداری، میزان رضایت از زندگی افراد نیز بالا خواهد بود. با توجه به یافته های پژوهش، از میان ابعاد سه گانه رضایت از زندگی، تاثیر دینداری بر بُعد رضایت از روابط اجتماعی (0.268) بیشتر است. در واقع مشارکت در مراسم مذهبی به دلیل افزایش شبکه روابط اجتماعی، عامل رضایت از زندگی است. نتایج پژوهش موید این موضوع است که به ویژه وجوه جمعی مناسک دینی به عنوان عاملی برای ایجاد شبکه‌های اجتماعی و حمایت متقابل و متعاقب آن افزایش میزان رضایت از زندگی اهمیت دارد.