ارتباط قلبی انسان با خداوند و نسبت آن با لذت‌خواهی در وجود انسان با تکیه بر آثار علامه مصباح یزدی

قلب انسان، خاستگاه معارف حضوری و شهودی است، از این رو رابطه قلبی انسان با خالق خود، از مسائل مهم و اثرگذار در نظر ادیان الاهی و به ویژه در معارف قرآن کریم است. در دیدگاه قرآن، هویت حقیقی انسان شامل ابعاد حیوانی، انسانی و الاهی است که از نشانه‌های چند‌بعدی بودن چنین هویتی در وجود انسان وجود گرایش های مختلف درونی انسان است. از جمله گرایش‌های فطری انسان میل به رابطه قلبی با خداوند متعال و میل به لذت‌خواهی است. اگرچه در نگاه اولیه بین دو میل بیان شده یک تعارض ظاهری قابل مشاهد است؛ ولی، نادیده گرفتن میل به رابطه قلبی با خداوند، پاسخگوی میل به لذت جویی ئر وجود انسان نیست و ارتباط بین این دو گرایش در کنش‌های انسانی نیازمند تبیین بیشتری است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که، در مسیر لذت و کمال غایی انسان، اگر میل به لذت ها در طول هم باشند تعارضی با هم نخواهند داشت و اگر در عرض هم باشند بحث اولویت‌بندی بین لذات پیش می‌آید. پژوهش حاضر با تکیه بر آثار علامه مصباح یزدی به دنبال ارائه تبیین نسبت بین میل لذت خواهی و رابطه قلبی با خداوند است. روش گرد‌آوری داده ها کتابخانه‌ای و روش داده پردازی در متن توصیفی است.