مبانی انسان شناختی مدیریت فرهنگ مبتنی بر آراء علامه مصباح یزدی

یکی از پیچیده‌ترین، غامض‌ترین و پر چالش‌ترین مفاهیم علوم انسانی «فرهنگ» است و به تبع آن «مدیریت فرهنگ» نیز خود را در یک پیچیدگی و تشتت آرا یافته است. تشتت آرائی که تا نفی امکان «مدیریت‌پذیری فرهنگ» پیش می‌رود. برای رسیدن به ساحل آرامش از نگاه بزرگانی مانند علامه مصباح (ره) لازم است به عقب برگشته و مبادی و مبانی بحث را بازخوانی نمود. به چالش کشیدن مبانی فلسفی فرهنگ و متعلقاتش، بسیار ضروری است. در این چالش است که عیان خواهد شد، در بسیاری از آرای مختلف ما تنها با یک مشترک لفظی مواجهیم. نگاه‌های مختلفی که مکاتب گوناگون به ماهیت فرهنگ، ماهیت انسان، ماهیت جهان اجتماعی، ماهیت مدیریت فرهنگ و .. دارند. بنابراین اگر بخواهیم در باب مدیریت فرهنگ عالمانه سخن برانیم، این موارد باید به صورت روشن و متقن و قابل دفاع منقح گردند. از آنجا که همه این مسائل مربوط به زیست اجتماعی انسان شکل می‌گیرد، در این تحقیق از انسان آغاز کرده و با تکیه بر آرای علامه مصباح (ره) درصدد ارائه پاسخ «مدیریت فرهنگ چه مبانی انسان‌شناختی‌ای دارد؟» هستیم. این مقاله با رویکردی تحلیلی و بررسی اسنادی آثار علامه مصباح (ره) انجام می‌گیرد. مواردی چون؛ انسان بودن انسان، اختیار، امکان تاثیر بر دیگران و از دیگران، انسان عنادورز، هرم سه بعدی نفس، غلبه گرایش، تحبّبی بودن، تفاوت، مراتب روح، اجتماعی بودن، فطرت الهی مشترک، رابطه فطرت با غریزه، ایمان شرک‌آلود، زیبادوستی، رابطه افعال و نتایج آن به عنوان مبانی خاص مدیریت فرهنگ شناخته شد.