بکار گیری روسازی نفوذپذیر روشی بهینه و سازگار با محیط زیست در مدیریت سیلاب شهری

توسعه شهرنشینی و درنتیجه کاهش سطوح نفوذ ناپذیر، سبب افزایش ریسک سیلاب و آلودگی بیشتر آب‌های پذیرنده می‌شود. این مقاله مدیریت خطرپذیری سیلاب شهری را با هدف کاهش آبگرفتگی وتخلیه آلاینده‌ها در آب‌های پذیرنده با بکارگیری روشی نوین ارائه می‌نماید. روزنه های عمودی در روسازی نفوذپذیر به آب اجازه نفوذ می دهند. آجر،بتن، آسفالت، پلاستیک، سنگ و شن و ماسه به‌ عنوان مواد روسازی مورد استفاده قرار می‌گیرند.سیستم روسازی نفوذپذیر ممکن است از بتن یا آسفالت متخلخل و یا سنگفرش، آجر و دیگر مصالح روسازی با فواصل مساوی تشکیل‌شده باشد. همچنین، این سیستم ها می توانند شامل پوشش گیاهی در فضای خالی بین واحدهای سنگفرش باشند تا ظرفیت تصفیه ونفوذ به یکدیگر الحاق شوند. محدود کردن روسازی نفوذپذیر به مناطقی با حجم رواناب نسبتاً کم و وسایل نقلیه عبوری نسبتاً سبک‌تر، نرخ موفقیت را افزایش می دهد. مطالعات و مدل سازی ها نشان می دهد روسازی نفوذپذیر ریسک کیفی سیلاب را تا 26 درصد کاهش می‌دهد. بتن متخلخل با فضای خالی به اندازه 15-25 درصد نیز یکی از رایج ترین این نوع روسازی است.