مدیریت طبیعت یا مدیریت خودمان؟

فعالیت‌های انسانی تعادل طبیعی را در هم شکستند و منجر به تضادهای زیادی بین محیط زیست و انسان شده‌اند. بر همین اساس، در حال حاضر نیاز مبرم به مدیریت طبیعت و محیط زیست وجود دارد. هر چند باید توجه داشت که در این نوع مدیریت به جای مدیریت خود محیط زیست طبیعی، باید به مدیریت فعالیت‌های انسان‌ها پرداخته شود. بنابراین لازم است مشخص شود که عمده‌ترین فعالیت‌های انسانی مرتبط با محیط زیست کدام‌ها هستند و انگیزه‌های اصلی این فعالیت‌ها چیست. اگر ما به مفهوم مباشرت محیط زیست با این دیدگاه که نسل‌های آینده سامانه محیط زیست تحت تاثیر قرار گرفته را به ارث خواهند برد، متعهد شویم، ضرورت شناسایی روش‌های قابل پیگیری که اثر پیشرفت‌های انسانی در آینده را می‌توانند در رابطه با شرایط پویای محیط زیست مورد ارزیابی قرار دهند، آشکار می‌شود. طبیعت منابعی دارد که می توان آن‌ها را مورد استفاده و مدیریت قرار داد، اما رویکردهای ناکافی یا نامناسب می‌توانند طبیعت را خطرناک کنند. طبیعت به هیچ وجه به خودی خود مفهومی ندارد، چون نه خوب است و نه بد. این به انسان بستگی دارد که طبیعت را چگونه مدیریت می‌کند و مهم‌تر از آن، چگونه خود انسان را باید مدیریت کرد تا از تشدید یا ایجاد خطرات و مخاطره‌آفرینی جلوگیری نمود. در حال حاضر بشر می‌داند که چگونه زیرساخت‌هایی برای مقاومت در برابر بیش‌تر سیل‌ها، زمین‌لرزه‌ها، طوفان‌ها، فعالیت‌های آتشفشانی و سایر بلایای طبیعی و انسانی ایجاد کند. با وجود این دانش، انسان‌ها همیشه آنچه را که می‌دانند اجرا نمی‌کنند، به این معنی که چنین رویدادهایی منجر به جراحت، مرگ و آسیب به خانه‌ها و زیرساخت‌ها می‌شوند. چرا بشر به‌طور مستمر از دانش خود برای جلوگیری از بلایا استفاده نمی‌کند؟