تحلیل اهداف غایی متغیر عاطفه در قصاید متنبّی

عاطفه، پربسامدترین عنصر سازنده شعراست که به ارزیابی موقعیت های واقعی و تخیلی می پردازد و جریان تعامل را پیش می برد.انطباق جهان واقع و ذهن ایدئال گرا در کنش عاطفی وجودندارد؛ تنها حالات درونی شاعر به مخاطب انتقال می یابد.شعر نتیجه عملکرد عاطفی انسان درمواجهه با دنیای بیرون است؛لیکن دراین بین،عاطفه سبب می شود تمام عناصر دیگر شعر که همانا وزن و آهنگ ،تخیل ، کلام و اندیشه اند،دریک راستا سیر کنند.«متنبّی»(915-965م)، شاعر مدیحه سرای عرب در عصر عباسی، باظرافت و لطایف الحیل، تغزّل و حکمت را درهم می آمیزد، از شگرد پراگماتیسمی تکراربرای اقناع مخاطب بهره می گیرد تا به اغراض دنیاوی خویش دست یابد؛ نکته جالب توجه اینجاست که وی بارها احساس و عاطفة خود را قربانی دنیاطلبی نموده است. این پدیده درتاریخ زندگی کمتر شاعری مشاهده می شود. جستار حاضر با روش تحلیلی توصیفی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای صورت پذیرفته است. هدف اصلی این مقاله ، تحلیل اهداف عنصر عاطفه از زوایای مختلف مثبت ومنفی در شعر متنبّی است