بررسی طنز و شگردهای طنزپردازی در داستان کوتاه معاصر فارسی با تکیه بر مجموعه داستان‌های محسن پوررمضانی (دزد مووزوزی و انسان فرهیخته)

واژه طنز، اگرچه در گذشته به معنی تمسخر یا شوخی به کار رفته است اما پررنگ‌ترین زمان حضورش در متون، از زمان جنبش مشروطه به بعد است. طنز در برگیرنده قالب‌ها و کالبدهای هجو، هزل، لطیفه، فکاهی است و بیشتر برای مقاصد سیاسی و مبارزه علیه استبداد شاهنشاهی و درباری و ستم‌هایی از این دست به کار گرفته می‌شد و حربه و سلاحی آسان و استوار و کارآمد به شمار می‌آمد. آنچه مدنظر این پژوهش است، اینکه در ابتدا به ارائه تعریفی از اصطلاح ادبی براساس نظریات ادبی معاصر پرداخته شده است تا بتوان متون طنز را از غیر طنز شناخت یا «طنز» هر متنی را لزوماً طنز ندانست که صرفاً باعث خنده می شود و عموماً تعریف های طنز، سنتی است که در این پژوهش سعی می شود ابتدا مشهورترین تعاریف، بررسی و نقد شود تا لزوم ارائه تعریفی تازه نشان داده شود. سپس به تاریخچه ای از طنز نگاهی تفصیلی کرده ایم و در نهایت به کنکاش طنز و شگرد طنزپردازی در اثر محسن پوررمضانی پرداختیم. روش اجرای این تحقیق، ترکیبی از دو روش توصیفی و تحلیلی و مبتنی بر داده‌های کتابخانه‌ای است. روش گردآوری داده‌ها به‌صورت کتابخانه‌ای (مطالعه کتاب‌ها، مقالات، مجلات، طرح‌های پژوهشی و بانک‌های اطلاعاتی اینترنتی) استفاده شده است.