بررسی نماد و سمبل های طبیعی در شعر سهراب سپهری

سمبل را در فارسی رمز، مظهر و نماد می گویند آنچه ما نمادش می نامیم یک اصطلاح است. یک نام یا نمایه‎ای که افزون بر معانی قرار دادی و آشکار و روزمرة خود دارای معانی متناقض نیز باشد. از هدف های کاربردی نماد یا سنبل در شعر شاعران معاصر خلق شعری با بافت مبهم و عمیق و ایجاد تاثیر درمخاطب و شرکت دادن او درآفرینش معنای شعر از حالت تک معنایی به سوی چند معنایی و داشتن خواننده و مخاطب به درنگ و تامل در معنا و مفهوم شعر است. نمادهای طبیعی شاعران بر اوضاع سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، طرز فکر و تیپ شخصیتی نیز دلالت دارد. سهراب سپهری از شاعران معاصری است که طبیعت و نمادهای طبیعی در شعرش نمود بارزی دارد. او با پشتوانه ادبی و معرفتی کشور خود آشناست و به مسائل طبیعی توجه ویژه‎ای دارد. وی در کنار سایر آرایه های ادبی، از آرایة سمبل و نماد برای بیان اندیشه های خویش بهره می گیرد. در این مقاله که با روشی تحلیلی و توصیفی انجام گرفته است برآنیم تا به مهمترین نمادهای طبیعی در شعر سهراب همراه با شواهد شعری بپردازیم. نتیجه این جستار نشان می دهد که سپهری به نمادهای طبیعی توجه وافری داشته است. هدفی که این جستار به دنبال آن است نشان دادن جایگاه نمادهای طبیعی در شعر معاصر با تاکید بر شعر سهراب سپهری است.