«عَمرو الخارکی» و «احمد بن اسحاقِ الخارکی» دو شاعرِعربی سُرای ایرانی تبار

خارک، از نواحی جزیره‌ای دریای پارس و کشور ایران است، که در عصر عبّاسی دو شاعر مهمّ را در صدف خود پروانده است، که یکی، عَمرو الخارکی و دیگری احمد بن اسحاق الخارکی است که گویا هردو هجاگویانی قوی دست بوده‌اند. شعر و شاعری یکی از نمودهای زندگی اعراب، به‌ویژه عربِ جاهلی است. عربی گویی نیز از شاخصه‌های مهمّ شعر در دوره حکمرانی خلفای عرب بر سرزمین‌های اسلامی است، که به اقرار تاریخ ادب فارسی و عربی؛ از زوال حکومت ساسانی تا اوایل طاهریان، و از اواسط حکمرانی طاهریان و به خصوص صفّاریان، تا قرون منتهی به دوره صفویه را شامل می‌شده است، و این تقسیم بندی جز در مناطق عرب نشین، مناطق پارسی زبان را نیز شامل می‌شده است. از نکات مهم در زندگی این دو شاعر مورد بحث هم زمانی و ادعای بزرگان ادبیات عرب مبنی بر پرُگویی آنهاست در حالی به‌جز ابیاتی که در کتاب «الورقه» وارد شده است چیزی به دوران ما نرسیده است.در این پژوهش نگارنده با آوردن اشعار موجود این دوشاعر ایرانی تبارِ عربی سُرا، به ارائه تحلیلی کوتاه از ابیات به‌جامانده از این دو شاعر پرداخته‌اند.