شگردهای چاره اندیشی زنانه در « هزار و یکشب » و « دِکامرون »

نگاه مردسالارانه ی حاکم بر فضای داستان های « هزار و یکشب » و تقابل زنان نقش آفرین در مواجهه با معضلات ناشی از آن، از محوری ترین مضامین اثر مذکور است. این کنش و چاره گری ها که « مکر» خوانده می شود و در پی کمرنگ ساختن باورهای فرهنگی و مردسالارانه در شرق است؛ همیشه حیله گرانه نیست و در بسیاری موارد فاقد بار معنایی منفی است. زنان با توجه به دسته بندی و تیپ های شخصیتی، هر یک در حلّ غوامض، راهی مختلف در پیش می گیرند. در « دکامرون » از جیووانی بوکاچیو تویسنده ی ایتالیایی که به لحاظ نگارش، سبک، مضمون و شخصیت پردازی از « هزار و یک شب» متاثر است نیز با زنان، احوال آنان و شگردهایشان به هنگام برخورد با مسائل و نیز رویارویی با مردان مواجهیم که از محوری ترین مسائل قابل تامل در داستان ها است. پژوهش حاضر به شیوة توصیفی تحلیلی به بررسی تیپ های شخصیتی زنان در این دو مجموعة داستانی خواهد پرداخت و سپس عوامل مشکل زا و محرّک آنان را که مایة کنش می گردد دسته بندی خواهد کرد و در پایان به قیاس گونه های این شگردها و نحوه ی استفاده از آن در میان زنان ملل شرق و غرب خواهد پرداخت. حاصل آنکه زنان در قصه های هزار و یک شب حضوری روشن و کنش مند دارند و کاربرد مکر و تدابیر به کار گرفته از سوی آنان نوعی واکنش نسبت به وضعیت مردسالارانه جامعة آن دوران است که به تدریج تلطیف تر شده و در آن نشانه هایی از تضعیف ایدئولوژی های مردسالاری دیده می شود؛ اما زنان مجموعة « دکامرون » با اندکی تفاوت با زنان « هزار و یکشب » عموماً افرادی مکّار، بی وفا و فرصت طلب هستند. انگیزه ی تقابل زنان در « دکامرون» بیشتر لذّت و کامجویی و در « هزار و یکشب» حسادت است.