دشمن‌ستیزی و پایداری در برابر دشمن در گلستان سعدی

ادبیات پایداری، مجموعه‌ای از آثار شفاهی و مکتوب است که به مبارزه با دشمن خارجی یا استبداد داخلی و ستم ستمگران و کجی‌ها و زشتی‌های اجتماعی یا شخصی از قبیل ریا و جهل و خرافه می‌پردازد. این نوع ادبی، ادبیات فراگیری است که مربوط به تمام ملل و اقوام می‌شود. ادبیات پایداری شامل مولفه های گوناگونی است که آموختن ان برای تمامی بشریت ضرورت دارد و از دریچۀ مرور آن می‌توان سرگذشت ملت‌ها و داستان دلیری‌هایشان را دریافت و آن را الگویی برای آیندگان ساخت. سعدی شیرازی را می‌توان اندیشمندی توانا با افکاری جهان‌شمول و پایه‌گذار جامعه‌شناسی و مردم‌شناسی دانست. او به مولفه های پایداری در گلستان با زیرکی تمام به صورت تمثیل در حکایات پرداخته است. در این مقاله با روش تحلیلی و توصیفی به بررسی حضور ادبیات پایداری در گلستان سعدی پرداخته می‌شود و یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که سعدی انتخاب دوست و دشمن و چگونگی دشمن ستیزی را به اشکال مختلف بیان نموده است تا انسان را از درافتادن به چاه غفلت و ظلمت و تباهی و گمراهی ها و آسیب‌ها حفظ نماید.