چالشهای آموزش تجویز محور در زبان عربی

با وجود تجربه طولانی در زمینه آموزش زبان عربی در ایران ،نظام آموزشی توفیق چندانی در آموزش این زبان کسب نکرده است. در روش رایج فعلی مبنای آموزش ، بر گردآوری و تفهیم حجم مشخصی از اطلاعات و آموزش آنها به دانشجو به عنوان محور اساسی مورد تاکید است. این روش بجهت تاثیر پذیری از شیوه های سنتی ، بر اساس نگاه سنتی به زبان، فراگیری آن را با تکیه بر یکسری از قواعد دستوری ممکن می داند. در شیوه های سنتی با تکیه بر روشهای قیاسی و بدون ایجاد تماسی پویا و کارآمد با زبان و دور از محیط زبانی، تلاش می شود تا قالبهای آموزشی از پیش طراحی شده در قالب صرف و نحو بگونه حافظه محور به دانشجو آموخته شود. در مقابل انتظار هم این است که دانشجو با کاربرد آگاهانه این قواعد بتواند زبان را در همه سطوح گفتاری ،شنیداری و نوشتاری فراگیرد. این مهم به جهت رویکرد اشتباه در روشهای آموزشی تا کنون حاصل نشده است. از این رو می توان این شیوه را با روشهای جدیدتر در آموزش زبان جایگزین نمود. امروزه در بخش بزرگی از دانشگاهها و موسسات آموزشی در سرتاسر جهان با تکیه برروشهای بروز و کارآمد و مبتنی بر تئوریهای متقن علمی در آموزش زبان ، این مقوله را یک مقوله فرهنگی و مرتبط با فرهنگ و اجتماع در نظر گرفته اند و با ارایه تعاریف جدید از زبان، شیوه آموزش مستقیم در زبان را توصیه می کنند. در این شیوه با پرهیز از ذهن گرایی در آموزش باید بر ارتباط با محیط و کاربرد خلاقانه زبان تاکید نمود تا عادت زبانی برای زیان آموز پدید آید. در نوشتار حاضر پس بررسی ناکامی های حادث شده در زمینه آموزش زبان عربی برخی راهکارها جهت برون رفت از این مشکل پیشنهاد می گردد.