نقش فعالیتهای فرهنگی وپرورشی در جلو گیری از آسیب های اجتماعی دانش آموزان

مدرسه اولین محیط اجتماعی است که کودک و نوجوان ناچار است خود را با نظم و قوانین آن هماهنگ سازد. این نظم و تربیت مسلماً از قوانین و مقررات حاکم در خانواده رسمی‌تر و اطاعت از آن لازم است. در این مرحله است که کودک و نوجوان ناسازگار و نامتعادل که استعداد پیروی از نظم یا هماهنگی با محیط را ندارد، با عدم موفقیت مواجه می‌شود. مدرسه به عنوان یک واحد کنترلی اجتماعی به دانش‌آموزان می‌آموزد که چرا به خاطر هدف و نظم جامعه آموزشی لازم است مقررات را رعایت کنند.از سوی دیگر یکی از دغدغه‌های دولت و کارشناسان اجتماعی، حفظ سرمایه‌ی انسانی و به تبع آن پیشگیری از وقوع جرایم در بین کودکان و نوجوانان است. در این ارتباط آموزش و پرورش در کنار دیگر نهادها می‌تواند به عنوان یکی از نهادهای موثر در جامعه با رویکرد اجتماعی در سطوح مختلف پیشگیری (وضعی و اجتماعی) وارد شود و با تمرکز بیشتر بر کودکان و نوجوانان دانش‌آموز در تعاملی منطقی و تعریف شده و با جهت‌گیری اجتماعی، به کاهش بزهکاری و مهار آن بپردازد.یکی از اساس‌ترین بخش‌های پیشگیری رشدمدار، توجه به جایگاه آموزش و پرورش در پیشگیری از جرم است. با نگاهی عمیق به عملکرد تربیتی آموزش و پروش در میزان ارتکاب به جرم در سنین پایین و بزرگسالی درمی‌یابیم که آمار برخی از جرایم در میان دانش‌آموزان نشان دهنده‌ی آن است که نظام آموزش و پرورش در ایران به وظایف و کارکردهای آموزشی و به‌خصوص پرورشی خود به درستی عمل نکرده است. در واقع می‌توان گفت مدارس ما بر آموزش کلیشه‌ای و مبتنی بر حفظ کردن و نمره، بیشتر از توجه به شیوه‌های تربیتی و پیشگیری و بررسی زیربنایی مشکلات توجه دارد.